Her gecenin, tüm yüzünü, evi bilir,
İçte tükenmeyen, bütün yalnızlıklar,
Zaman uçar, tasasız - gamsız dikilir,
Elde balta, kırılmaz anlamsızlıklar...

Semaya yönelir huzur için bakış,
Sessizce bir iç çekiştir derinden,
Dokunuyor sokak lambaları bile,
Gece karanlık, umutsuz düşlerinden...

Her gün, onca tükenen umuda inat,
Hiç aldırmadan döner yörüngesinde,
Acımsı, acımsı, bakar her bir bakan,
Aldırmaz yine, kendi düşüncesinde...

İnce sis yükselir göz kapaklarından,
Karşı komşu bahçesinde çiğler erir,
Kavrulmuş topraktan ne farkı var,
Yalnızlığındaki bu bülbüle, ne denir?...

Ortada olan tek manzara, yalnızlık,
Gün doğana kadar, kaç mum ışığı,
Ufukta tan çizgisi iyice belirirken ,
Beyin yakımında hala, gülün aşığı...

Yılında – ayında, matemini kovalar,
Çalınan kalbini, geri alma peşinde,
Dökülür salkım salkım ciğerleri de,
Zalim yaptı dediğini, kendi gidişinde...

Hakikat bülbülü, aşk deryası boyladı,
Öter ardı sıra, acıklıca, geri dön ister,
Yüreği pek katı, zalim, sevdiği, var ya,
Bağrını hiç yeşertmez, kuru, çöl ister...

Aşkın gölgesi bile, başka başka güneş,
Sevenin kalbinde, kış günü, yaz ateşi,
İçler de sayısız denizler kabarır ama,
Oluk oluk aksa da, söndüremez ateşi...

Zamana hükmeden aşk olur mu hiç,
Başka mevsim! Yakar, mevcudiyeti,
Ne şekil, kurtulsak tükenmez ateşten,
Her aşığa yazılan, yalnızlıktır, diyeti...

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.