ben
tanrı değilim
her kul gibi kendime kıyametim…




ayna
olmak kadar gerçek,
bakmadan
görmek kadar kalp,
suda
ateş beslemek kadar aşk
ve ölmek kadar tortusuz doğmaya inancım




önüm, arkam,
yerim, göğüm ten ayini
sevabım kış sürgünü, kuzgun dili
günahım boy veremeyen kefen cebi
içimdeki hangi masumiyet,
hangi çocuk ağlamak kadar gülsün,
gülmek kadar ağlasın, sevilmemek kadar ölsün şimdi söyle




ölmeyi değil
ölememeyi Azrail belledim
gülmeyi değil
gülememeyi araf belledim
geçmeyi değil
geçememeyi sırat belledim
ki yaşamak bir düş ise
uyanmayı değil de en çok
ama en çok uyanamamayı kabus belledim




kirimi gece,
kibirimi gündüz belledim
bulut oldum, yağmur oldum,
deniz oldum ıslandım günahıma, dirime
dilimi dua,
ruhumu, bedenimi toprak belledim
hançerledim sürgün veremeyen iklimlerimi
hıncıma nefes, rüzgarıma mızrak oldum
mızrakladım çiçeklenemeyen tüm renklerimi




ateşi
suda döven,
suyu
ekmeğe bölen,
susuna
çığlık giydirememiş
esine, nefesine
ertelenmiş bir ironi
ve şavkına gölgelenemeyen
gözyaşına nemlenemeyen ritüelsiz bir senfoniyim şimdi




ben,
tanrı değilim
her günah gibi kendime kıyametim…










ilhanaşıcımartikibinondokuz