Gölgeler çöker,
Önce tepelere sılamızda,
Ardından yanık yüzlere,
Yorgun insanlar sürükler bedenlerini,
Taş duvarlı evlerinin yolunda.

Her yüzde derin izler görürsün,
İçin için eskiyen.
Geride kalan ömrün merdiveni adeta, hatırlatır.
Yaşanmışlıktan arta kalanı,

Kemiklere işleyen mevsimlerin hükmüdür,
Bedenlerde biriken yorgunluk alameti,
Sürgünü başlarken soğuğun,
Umut olmuştur,
Ovada boy veren bahar,
Ve tesiriyle doğrulur yaşlı beden.
Canlanır hayat,
Evet, yeniden.

Yeşerir dal ve budak,
Çocuklar bir boy yağızlaşırken,
Minik kızlar
bin bir çiçek toplar sevda hayallerine.

Bahar tebessüm doldurur
Onu karşılayan yüreklere,
Bahar bir kez daha umut olmuştur,
Gölge gibi duran geçmişimize inat.
Yaşamın sevdasıyla.
Gölgeler çöker, gölgeler doğrulur sılamızda,

Atila Yalçınkaya