Bu sıska bir şiir
Yetimliğine üşüyen
Dudak kenarında seğiren belli belirsiz bir ağlayışın
Sessizliğinden devşirildi
Üşenmedim yazdım.
Aslında
Kutsadığı ya da özlediği bir şey yok


www.youtube.com/watch?v=7heXZPl2hik

Bir resmin en olmadık yerinden
Kopuyor kızılca kıyamet
Avuçlarımdan kayan bir masalı izlerken
Kocaman bir gülüşü
Kurban ettiğimden beri işte
En İhtiyacım olan şeye
Öylesine uzağım ki
‘’Neden hüzünlüsün’’ diyen uykusuzluğa
‘’öylesine’’ dedim
Öyle
İşte!

Sevginin çoğunu önceden doğurdu bu dünya
Bana ihtiyacım olanı veremez
Artık uzak bir şeye bağladım umutlarımı
Dokunulmaktan korkanlar
Uzakları sever…

Kalbimdeki koyulmuş bu karanlık
Işığa acıkmış bir avuç toprak gibi
Korkuyorum
Işıktan
Yeniden yeşerecek belki de
Canavarın dişleri
Gömdüğüm o yerde.
Başka sokaklara açılsın diye yüreğim
Gidiyorum ışığın uzağına
Kaç
Kaç
Kaç


Sabaha gülümseten gecelerim olsun isterdim
Bu toprakta
Karanlık bir rutubet
Kirlerinizi saklamak için
Var…

Herhangi bir
(o resimdeki gülüşleri özlüyorum)
cümleyi
Şu zakkumun dibine gömdüm bir ara
Beklemek öpmekten kolay
Tut ki dudaklarımda şimdi o zehir
Öp desem
Kıyamam ki!

İşte olan biten bu
Kokusuz,
Renksiz.

Sonra!


Bazı kapıları yüzüme çarptım
Kendi kendimin
Sen tanımazsın
O kapıların açıldığı içimin merdivenlerini
Düşünden düşmek gibidir
Eğilme
İçime
Bu duvarlar var ya
Kapanan yaraların izleri onlar

Kal orada!