Kaleminize, kelamınıza sağlık Adnan Bey. Söz olarak da, öz olarak da güzel bir şiir okuttunuz, teşekkür ederim. Lise yıllarımdan sanırım,kime ait olduğunu hatırlamadığım bir şiir kalmış aklımda:
"Evvelkiler aşkı aşka kattılar,
Dünküler de aşkı başka tattılar.
Bugün şehvetine esir olanlar,
Aşkı tutup uçurumdan attılar."

Maalesef, her konuda olduğu gibi bu konuda da kafa karışıklığı içinde toplumumuz. Aşk nedir? Bunca şairin, yazarın, göklere çıkardığı; Kerem'i küle döndüren, Mecnun'u çöle, Leyla'yı dile düşüren, Ferhat'a dağları deldiren aşk, nasıl oldu da karşısındakinin bedeni veya cüzdanını sömürüp posasını atmak anlamına dönüştü, önce bunun izahını yapmak gerekir diye düşünüyorum.

Hep birlikte bir kavram kargaşasının içinde duygularımızı, düşüncelerimizi, inancımızı , sanatımızı şekillendirmeye çalışıyoruz. Durmadan anlamı kaydırılan kelimeler, her konuda "Ben yaptım, oldu!" pişkinlik ve cüretkarlığı... Dil, iletişimin en etkili yolu ve insan ile hayvanlar arasındaki en bariz farklardan biri. Oysa şimdi sınırsız bir ifade özgürlüğü hissi ile kimse gerçek anlamını, kuralını- kaidesini umursamadan kendisini anlatma derdinde. Anlamaya çalışan? Yok denecek kadar az. Bir kısır döngü adeta...

Hangi sebep hangi sonucu doğuruyor, anlamak güç. Neticeten, toplum olarak hiç iyi bir noktaya gitmiyoruz. Yine de bir yerden başlayıp bir şeyler yapmalıyız ve gayreti elden, ümidi gönülden bırakmamalıyız.

Şiire iki güzel cümle yazıp çıkacaktım, nerelere vardı yorum, ama (affınıza sığınarak) silmek de istemiyorum. Selam ve dua ile.