Gün üşür biz üşürüz Ankara’ya kar düşer
İçimizdeki sızı sözcüklere yük olur
Sükûtumuz kopkoyu ve başa efkâr düşer
Kar renginin büyüsü hüznümüzde kaybolur


Gam yumağı sarılır büyür zakkum ağacı
Titreyen ellerimiz vefasızlık yorgunu
Bestekâr tele vurur bestelenir de acı
Hiçbir merhem saramaz yediğimiz vurgunu


Sahi vefa nerede bir semt mi İstanbul’da
Yarım kalan öyküler tamam olursa bir gün
Kaç milyar baş var ise o kadar dert pay kulda
Ukbada sona erer yaşadığımız sürgün


Cennet mi cehennem mi merhaba der ki bize
Taif’te taşlanan yâr yâdımıza düşmeli
Firavun yem olurken sıcak Kızıldeniz’e
Musa’nın iklimine melekler üşüşmeli


Gam değil ölmek kula kalanlar ağlar daim
Musallada toplanır bilen bilmeyen saf saf
Ölüm Hak’tan mukadder ölüm çelikten kaim
İnsana en yakışan vefa ıtırlı insaf


Büyür zakkum ağacı vefasız iklimlerde
Merhaba sıcaklığı buz tutar yavaş yavaş
Bilmem ki bunda vebal kimde yahut kimlerde
Merhamet katılaşır itibar görür savaş
Ankara, 16Ocak2019 İbrahim Kilik