İntihar eden hayallerimden çokta zaman geçmedi,
Kırk gün bile tutmadım yasını,tatmadım helvasını.
Borçalı’nın en güzel köşesine gömdüm geçmişimi,
Kızıl güllerimi ektim toprağa,hayatın kısmi vedasını.

Solo yaşıyorum günleri,ölüme beste yapan kör pianist gibi,
Tek koşuyorum yerimde,güneş değimiyor gölgelerime.
Hislerime zincir vurmuşum,ürkütmüşüm kemiksiz yüreğimi
Aç ama benden daha azat şimdi o köprü altı köpekleri.

Gündüzlere bir Yarasa gibi,anlam veremiyorum artık,
Ya ben göremiyorum,ya da geceler görmüyor zaafiyetimi.
Belki de bu yüzden seviyorum,yoksa ışık,hüzün bile ılık,
Sonra dedim Seyyah,yakarak silemeyceksin şiir izlerimi.

Solo yaşıyorum hasreti,Şehriyar’ın vatansızlığı gibi,
Beden senin beden ama cumhuriytine hüküm eden başkası.
Bölmüşler arazı,kanla çizmişler,tar’a yüklemişler ahını,
Ah dostum,peki saz ile nasıl anlatalım,Borçalı’nın dramını?