ÖLÜYORUM
Ölüyorum
Karlar düştü gönül dağıma Buz tuttu yüreğim ..Tutunamıyorum hayata Düşüyorum Gecelerim soğuk Gecelerim ayaz Şafağım huzursuz Ufuk’lar kan ağlıyor Sensiz yerle yeksan ..üşüyorum Parça parça can çekişiyor bedenim Huysuz mu huysuz Kör bir kuyuda kefensiz Kimsesiz Ölüme koşuyorum Senin sevginle Senin hasretinle Tıkabasa dolu yüreğim İsimsiz.. Sahipsiz bir mezar misali Yıkık dökük harabe Azraille konuşuyorum .. Sensizliğimde seni özledim Gören gözlerimi sana körledim Kızgın şişle dağladım yaralarımı Göz yaşlarım kurudu ..Senin çıkmazlarında ..Ölmeye Ölmeye alışıyorum .......Mehmet Öztürk.... ......parkbeni.... |
Şiir; Dünyayı yaşamaya değer yücelikte...
Şiir ruhun gıdası…
.................................................... Saygı ve selamlar..