şimdi bir parantezin içinde saklıyorum sesimi
köşelerimi kapat
adını s’ayıklarken


öznesini gizleyen yüklemlerim vardı eskiden
adımla adının şiddetli geçimsizlik sebebiyle ayrıldığı zamanlardı -hatırla-
sen kedi oluyordun hep
ben,
uzattığın aşk ile kalp kapanına yakalanan miki fareN


kötü adamlar siyah giyinirdi o zamanlar
gözlükler siyahtı
karanlığı makasla keserdi kadınların elleri
ve aynı makasla yıldız biçerdi
bahtına düşen mor çatılı kubbeye

gözlerin diyorum,

hani insan her şeyi unuturmuş zamanla
ama gözleri direnirmiş hep
zaman aşımına


şimdi bir parantezin içine sakladığım zümrüt gibisin
köşelerini kapatıp seviyorum gizlice
kadife dediğin ellerimle


kaç zaman geçti saymadım
hani en çok iki yıl biçmiştin hatıranın ömrünü
küsüratı saymazsak eğer
sanırım beş kere yıl döndü

zaman diyorum sonra,

en çok özlem büyütüyor dallarında
dallar ki hep sonbahar
gövdesi taşır mı bilmem
o kadar güz gülünü

dalgınlığıma denk geldi sanma sakın

unutmadım, verdiğin sözü

şimdi bir şiir daha bitecek nihavetinde
olur da ölürsen benden evvel


köşeleri açılacak sessizliğin
belki çığlığı kesilir o an


bu amansız sensizliğin..