Bir veda ki kaşlarında
Lavlarını püskürtür içimdeki volkanın
Ne olur gitme!
Doyamadım ki henüz gizli gamzelerindeki şaraba
Yetimliğin isyanında tam gün paylaşılamayan yatağımız düşmesin dillere
Ne olur gitme!
.
.
.

Uzayan bacakların var dans ederken
Nefessizliğimde salınımlarıyla içime daralan
Kalbim var kabaran
Gitgide daha da ücralarında
Bir de beklentilerim var… İğreti!
Ki
Seni seviyorum itiraflarımda yüzümü asla göremeyeceğin

Dört duvar karanfil
Karanfil kokulu öpücüklerin
Karanfil tarlası başımın gömüldüğü karanlık
Bu Tatlı uyuşukluğun tek sebebi dilimin ucundaki
Acısına inat tekrar ve tekrar yaladığım… Karanfil teninde tomurcuklanan!

Matadoruyum *bu aşkın kılıcımda zafer kırmızısı
Yine kapalı gişe,
çığlıklarınla sonlanan *bu gösterim
Ve
O kadar güzel ki *senin adın… ÖLME SAKIN NE OLUR!
Çamur ve tortusuna inat hayatın
Sımsıkı sarmala bedenimi
Tohumlarımla yeşert umutlarını, gerdanında sessizliğim
Orgazm kıpırtıları derin sularında Abant’ın…

(Yıldıray Kızıltan)