Dostunu Araf’ta koyan vefasız
Gurbeti mesken et, yâren acısın
Gez Züleyha gibi ara Yusuf’u
Perişan halini gören acısın

Kerem’e imrenip bilmeyen külü
Bivefa selinde tutamaz dalı
Dikeninden kaçan hak etmez gülü
Ayağına çöplük seren acısın

Gökten rahmet yağsa katre bekleme
Çöle kurban olsan vaha yoklama
Hüner ortadayken boşa saklama
Diyeceğim o ki; türün acısın

Kal sarp kayalarda, inme aşağı
Doğmasın üstüne ebem kuşağı
Sallamazmış fettan ala beşiği
Yoluna kol kanat geren acısın

Selamı sabahı kestin nicedir
Düşler karabasan, anlar gecedir
Bir yol var ki sırma telden incedir
İdrâkinde olan beren acısın

Sonunda Şinel’de söndürdün feri
Kondurdun baykuşu, güldürdün körü
Ne idi hayırsız aklının zoru
Mahşerde karşında duran acısın

DÖNDÜ DEMİR ŞİNEL ŞİİRLERİ ÝÜREĞİN SESİ’NDEN