Elleri toz toprak,
Kalbi tertemizdi.
Bir yanda tarla, tapan,
Bir tarafta ev işi,
Koyunun sağılması,
Yayığın yayılması
Hepsi onu beklerdi.
O kadar çalışırdı,
Of! Yoruldum demezdi,
İşte o bizim annemizdi.



Gün doğmadan kalkar,
Namazını kılardı.
Çeşmeden su taşır,
Çorbayı kaynatırdı.
Altı çocuğa bakar,
Bir de bahçe sulardı.
Sofraya oturur da,
Doyasıya yemezdi,
İşte o bizim annemizdi.



Kayısıyı toplardı,
Elmaları dererdi.
Buğdayı kaynatırdı,
Sonra dama sererdi.
Hamurunu yoğurur,
Tandıra da sürerdi.
Nefes darlığı çeker,
Derdini söylemezdi,
İşte o bizim annemizdi.



Daha altmışındayken
Artık dayanmadı,
Daldı sonsuz uykuya,
Daha uyanmadı.
Gözlerim buğulandı,
Yaşı halâ dinmedi,
İçime düşen ateş,
Yıllar yılı sönmedi.
Dünyada çok ezildi,
Daima yorgun gezdi,
İşte o bizim annemizdi.
Yüzü hüzünlü idi,
Kalbi de tertemizdi.
İşte o bizim annemizdi.



Sabri Koca