Hazin ömrümü!..



Samimi ve sıcak göz nuruyla, kandırdı beni,
Gönlüme mızrap saplandı, katı kalpli birinden,
Özlemine özlem kattı, aşk hamuru katılaştı da,
Ne kokusu, ne haberi geldi, yaban ellerinden…

Sevgi “İlgi-alaka” değil midir, cana can katarak,
Biraz üzerine titreyince, ayrılık çiçekleri açtı,
Narinlik teninde olmalıydı, yüreğinde değil,
Ne söyledim ki ona ben, ansızın bırakıp kaçtı…

Hayat caddelerinde yapayalnızsın tek başına,
O sessizliğin arasında, gizli feryat kopar içinde,
Kar-yağmur taneleri de yalnız düşer toprağa da,
Yine de birleşirler, son “Bütün” olur, farklı biçimde…

Gönlü bana dönse de geri, nihayetinde yıprandık,
Hani; Yaraların en on mazı aşk yarası değil midir,
Siyah gözlüklerini çıkarmadan bakar, değişmez,
İnsanın seven kalbe vereceği, yalnızca seyir midir…

Kader demek, gerçekleri göz ardı etmektir tabi ki,
Hayat bu; Her şey zaten gelir, yığın yığın çoklara,
Sevenlerin bağrı yanar-tüter, günler toz-dumandır,
Kimin ne umurunda, kasvet-hüzün çökmez toklara…

Şu anda öyle terk edilmiş, yalnız başına, ben, garip,
Ne kimse açar dost kalbini, ne kazanırlar gönlümü,
En yakınımda ki bile duymaz, yanık sesimi benim,
Yalnızlığıma gömmüşüm ne yazık, hazin ömrümü…

Veysel Kimene
Sevda Şairi
(Kemal Yenice)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.