SEVGİ PINARIBir garip pınar vardı, ıssız bir dağ başında; Sanki hüzün taşırdı suyunun akışında. Yüreğinden kaynardı suyu, saftı, temizdi, Yıllarca çağladı hep, ne yoruldu, ne bezdi. Susuz bir yolcu bekler, hep yollara bakardı, Heyhat! Kimse geçmezdi, o su boşa akardı. Sonunda, bir gün biri geldi; perişan ve aç Yaşamak için sanki bir yudum suya muhtaç. Öylesine içti ki, pınarın suyu bitti, Sürünerek gelmişti, selâm vermeden gitti. Pınar, küstü dünyaya, o gür kaynak kurudu. (Benim ’Sevgi Pınarı’ gönlümün masalı bu....) (2006) Ünal Beşkese |