Mesleğimden dolayı tanık olduğum bir aile içi şiddet olayı sonucu yine bir vatandaşımız hayatını kaybetmişti... O gece nefes alamaz, yerimde duramaz olmuştum. Ta ki içimde volkanlar gibi patlamayı bekleyen duygu ve düşüncelerime işte bu kelimelerle vücut verene kadar. Artık nefes alabiliyordum, rahatlamıştım bir nebze. En azından şimdilik...

Yapma baba dedi minicik bedeni gibi tir tir titreyen sesiyle.
Çatık kaşlarının altındaki buğulu gözler kapanıyordu adamın her bir darbesiyle.
O savunmasız küçük meleği de tuttu kolundan savurdu duvara annesiyle.
Korkudan dayanamadı düşüverdi yere küçük kız prenses elbisesiyle.

Unuttu geç kadın bedeninde renk renk taşıdığı bütün acıları.
Taze yaralar açılırken kapanan gözü ile yüzündeki morlukları.
Dudağından sızarken burnundan damla damla akan kanları.
Adamın karşısında dimdik tuttu hırpalanmış bedeninden artakalanları.

Ağlamaktan kızarmış gözlerini dikti adamın öfkeden kudurmuş gözlerine.
Yanındaki masaya yaslanarak aldı bıçağı güç gelen ellerine.
Ürkek bir ceylan değil, vahşi bir aslan gibi atıldı adamın üzerine.
Acıyarak son kez baktı kalbini de hayatını da çalan adamın donuk gözlerine.

Evet, evet bu benim kalbimde sır olan yalnızlık hikayem...
O kadın daha çocukken benden ayırdıkları güzel annem.
Ve tüm güzelliğini ondan alan, onu benden koparan babam.
Hasretle yanarken biçare annemi arıyorum bulamam?

Aile içi şiddeti kınıyor dünyanın bir köşesinde yaşanmaya devam eden bu dramı kalbinizin bir köşesine taşımak için bu dizeleri kaleme alıyorum...