Ülkemin putları bugün dikildi;
Arsız bir ayak baş gösterdi.
Tohum oldu,toprağa düştü
Diken oldu,bahçelerimizi sardı
Menekşeler,güller,laleler kan ağladı
En çok hastalar kan ağladı
Yatağında bir o yana,bir bu yana kıvrandı
Medet dedi,medet
Hak’ka el açtı

Ülkemin putları bugün büyüdü;
Hep bir ağızdan şarkılar söyledi içkili ağızlar,
Elleriyle yaptıklarına dansa durdular,
Bir de kutsal bakire elbisesi diktiler üzerine üşümesin diye,
Her gün ziyarete geldiler,
Çay verdiler,yemek verdiler,nazarlık taktılar
o’ysa hep onları izledi,
Ağzı bile yoktu,
Yapmayı unutmuşlardı...
Ama mırıldıyor dediler sesini duymadan...
o’ysa hep onları izledi...

Ülkemin putları bugün ıslandı;
Onu şarapla,birayla,hileyle,hurdayla cilaladılar
Parlattılar...
Fakat karanlık üstündeydi;
Karanlık üstündeydi...
Aydınlığı yok edemiyordu...
Bir an çabalamak istediler;
Fener taktılar kutsal olsun diye gözlerine,
İki tane akılsızın aklına karpuz kabuğu düşsün diye...

Ülkemin putları bugün boynunu büktü;
Aydınlık tepesinde dalgalanıyordu...
Hiç bu kadar hissetmemişti cehalet hakkın gücünü...
Bir halk diriliyordu...
Bir nefer ayağa kalkıyordu...
Topyekün,elde avuçta ne varsa,ayağa kalkıyordu...
Camiden,sokaklardan,evlerden,manavdan,dağdan,kırlardan
Nerede düşmüş varsa hepsi ayağa kalkıyordu...
Hak batıla bela olmuştu bir kere,
Kaçarı yoktu.

Ülkemin putları bugün unutuldu;
Beyaz umutlu neferler her yerde artık...
Aciz kalan biz değiliz,
o’nlar...
Umutları artık bataklıkta;
Bataklık gibi batıyor,en derine...
Yüzsüzleşiyorlar,’yüz’süzleşiyorlar...
Unutuldular...

Ülkemin putları bugün devrildi;
Bayram havası ülkemde,
Coşkumuz arşa yükseliyor,
Komşuluk hakları bir kez daha hatırlanıyor...
Yetimlerin kefiline olan saygı artıyor...
Mey’haneler,tavernalar,hilehaneler,putlar yıkılıyor...
Devriliyor bir bir tarihin dipsiz kuyusuna...
Yok oldular...
Yaşasın İslam!