ellerim kanıyor
yoksa parmaklarım
bunları yazmayacak
İnan!

Çığlıkların sağanak olup aktığı bir sokak arasında
Bir kedinin ezilmesi kimin umurunda olurdu ki
Mesela bomba patlasa er meydanında

Önceliklerimiz sıradanlaşıyor
Birkaç çiçeğin ırzına geçilmesi ise
Ne kadar olağan!

Şehir çiçekleri vardır
Kimisi rutubet kokan
Varoş semtin toprağından
Ve hiç beklemediğiniz anda
Mehmet’in çiçek olması
Komik mi?

Bunların dışında
Deneye deneye yoruldum
Yaşamak hep aynı zulme çıkıyor be!

Düşüncelerin kış mevsimi
Benim aylarım bundan ibaret
Bitti bitecek

Elim ayağım
Kör
Artık
her bir ağrazım

Kendi göğümü delercesine
Fırtınalar koparacağım
Söylenmiş bir türküde
Adım sayılacak
Onlarcasının arasında
İki kelime

Sonrası
Bahar…

Kayıtsızlıkla geçiniz
Herkes kadar
İncinmişliğimiz
Benim ki
Bana ağırlık

Siz belli ki yanlış geldiniz
Devam edin
Az ileride,
Biraz daha gidince
Bahar

Bir deniz kabuğunu
Serleştiren şey
Denizin kendisidir

Ama,
çiçekler öyle mi!
Yumuşak, zarif, rengarenk

Şimdilerde tohuma duracaklar
Çiçekler
Ölsünler
Üzülme
Nasılsa daha
Çok
Var
Adları artık anılmayan
Çoğu ki hiç
Duyulmayan
Çiçekler geçiyor rayihasını bırakıp
Aranızdan

Gökyüzü gri elbisesini giymiş
Matemli yaşlarını akıtıyor
Üzerimize
Çatıların ve sokakların
Ağladığını sakın sanmayın
Bir de
Tıp tıp tıp
Damlayanın
Kaldırımların kanı
Oluşuna hiç aldırmayın

Az sonra karışsam
Tüm diğer akan şeylerin arasına
Üzerime basıp geçiniz
Bir kediyim
Sağ çıkamayan
Şimdi bu fırtınadan


Deniz...