NE TUHAFTIR ŞU İNSANLAR
Ne tuhaftır şu insanlar,
Yürüyeni sırtta taşır. Kabardıkça heyecanlar, Kendi yarasını kaşır. Kimi toktur, aç görünür; Varlıklı, muhtaç görünür; Her derde ilaç görünür, Kendi keline ulaşır. Paraya verince değer, Mal mülk için başı eğer. Adam da yok ise ciğer, Gider mazluma ilişir. Kiminin uzundur kolu, Belli olmaz sağı solu, Düz yolda şaşırır yolu, Varıp şeytanla buluşur. Kimi sever kalp yıkmayı, Kimi sever laf sokmayı, İnsan var elde lokmayı Başka biriyle bölüşür. Kimisi gerçeği görür Aklının ardından yürür Kimisi inanç sömürür Sonra ardından gülüşür Kimisinin dünü dündür, Günü kazandığı gündür. İnsan var dini bütündür, Kendi kendiyle çelişir. İnsan var insan gibidir Vicdanda iman gibidir Süt vermiş anan gibidir Kalbe aşk ile doluşur Kimisi der adam lider, Bir sözle ölüme gider. Kimi susar, özgürüm der; Esir kalmaya alışır. Coşari der: Zordan anlar Sana semeri vuranlar. İnsan doğmuşken insanlar, İnsan olmaya çalışır. İbrahim COŞAR |