Yıl 1992 -1993

Aliye Ömer Battal İlkokul 3. sınıfına giden 9 yaşındaki yeğenim Eda yanıma gelerek.

– Nihat Amca, öğretmenimiz dedi ki; yarın 24 Kasım Öğretmenler günüymüş şiir yazmamızı istedi. Sende şiir yazıyorsun ya bana öğretmenler günü şiiri yazar mısın dedi.

Ben de haayııır olmaaazzz deyince Eda’nın suratı asıldı ağlamaklı bir tavırla ama amca beni öğretmen döver dedi. Sen yazarsan dövmez okula ben mi gidiyorum, sen mi gidiyorsun öğretmenin de beni döver deyince çocuk gülüşüyle elini yüzüne kapattı ve güldü güldü kahkaha attı.

- Hadi bakalım aklına geleni yaz dedim.
- Ama Nihat amca ben bilmiyorum ki, nasıl yazayım dedi.

Ben bir amcayım ve bir büyük olarak ödevine yardımcı olmalıyım felsefesiyle defterinden bir yaprak kopardım ve başladım şöyle yazarsın, böyle yazarsın, işte öyle böyle derken çalakalem ‘’ öğretmenler günü ‘’ şiirini tamamını bir küçük kağıda yazdım ve yeğenime verdim.

Ertesi gün öğretmeni yeğenime Eda yaptın mı kızım ödevini diye sorduğunda Nihat amcam yazdı demiş.

Öğretmeni kağıttaki şiiri okumuş, hoşuna gitmiş ve hadi çocuklar defterlerinizi açın bakalım diyerek önce günün anlam ve önemine dair ‘’ 24 Kasım Öğretmenler Günü ‘’ ile ilgili bir makale yazdırıp ardından da Hayat Bilgisi dersi önemli günler olan ‘’ Öğretmenler Günü ‘’ şiirimi öğrencilerin defterlerine yazdırmış, tek tek öğrencilerine okutmuş ve diğer öğrenciler okuması için de okulun panosunda yer vermiş.

Şiirimi yazmaya vesile olan kendisi de bir öğretmen yeğenim Eda’ya,

Ve adını bilmediğim değerli Öğretmenimize sonsuz saygılarımı ve sevgilerimi sunuyorum.

Öğretmenler gününüzü kutluyorum.

Işığım oldun karanlık yolumda.
İyilik meleği oldun kolumda.
Sesin yankılanır sağımda, solumda.
Benim canım öğretmenim.

Okulun o ilk yılları seni gördüm.
Canımdan çok seni sevdim.
Şu küçük kalbimi sana verdim.
Benim güzel öğretmenim.

Yol gösterdin cahilliğe saparken.
Doğruyu öğrettin yanlışı yaparken.
Annem gibi gözyaşımı sildin ağlarken.
Benim dünya tatlısı öğretmenim.