MAVİYDİM BEN
Çorak topraklarda yeşermiştim ben
Hayal ile bezenmiş var olmuştum . Sevgi tohumlarıyla büyümüş...... Hayata tertemiz ırmaklarda atılmıştım ben. Yıldız gibi parlayan gözlerim vardı benim. Ben büyüdükçe matlaşan. Hayatı insanları tanıdıkça. Sevgi tohumlarını saklayan. Adım gibi.... Maviydim ben. Renkli neşeli biriydim. Darbe yedikçe .... Rengimi yitirdim. Grileşti her yan. İnsanlardı sevgi tohumlarımı çalan. Beni hep iyi niyetimden vuran. Renkleri solduran. Görmemezlikten gelmeyi öğrendim sonra. Yok saymayı öğrendim. Sonra bir rüzgar geldi..... Kokularınıda aldı götürdü benden. Kokusunu unutuğum insanın kendisinide hatırlamam ben zaten. |
ibretle ve de imrenle okuduğum müstesna dizelerdi.
umudun nasıl umutsuzlaştığı, mavinin nasıl morardığı
güzel anlatılmış. tebrikler ve saygılarımla...