İRİNLİ KAN
İmtihân çemberinden yokuşa yürüyorken
Göz nemli ,yüz rutubet dudaklarımda küfler Devâsız ağrılarla bir ömür çürüyorken İrinli kan kusuyor ses teli kopmuş harfler İnzivaya çekildi sesimle sessizliğim Karanlığım yalnızken ışıksızlıktan korkar En içli iniltiyle ağlar kimsesizliğim Her sokak başı biraz ayrılık ve kan kokar İçimdeki boşluktan ansızın düşüyorum Hicranım derin kuyu kuyuda Yusuf sesi Yanan yaramda bile nedensiz üşüyorum Sabır dileyenlerin soğuk olmaz nefesi Üşüyorken bedenim taş duvar ,yalın ayak ’Ol deyip olduran’ "O", hâk ’O’nun, hüküm ’O’nun Kıyâmet günü erir kara güneş ve ay ak. Emrine karşı gelmez vâvlaşan sessiz o nûn. Vuslatı kelâm Hatice Ayşe Hasan |