Kül VâktiHâlâ masumiyetini kaybetmemiş o beyaza sarmadan evvel beni kaç yangının ortasında yandım da çığlığım duyulmadı hiç umudumu avuç içlerimde korkuyla saklanan yüreğime sakladım.. yüreğime hüzünü , hüzüne, yüzünü yasakladım.. gözyaşlarıma gözlerim asıldı her seferinde boğazımı yurt belledi asi bir hıçkırık tarihsel derin bir mesele dudaklarıma mühürlendi adının her harfi Kül vâktine yakın bulutlara uzanmaya hazır ellerim gül rengine boyandı yokluğun yorgunluğum lavanta kokar benim vâkitsiz bir vâkitte selâsı okundu gözlerimin. Vuslatı kelâm Hatice Ayşe Hasan |
Evet bende katılıyorum arada bir kalemi özgür bırakmak lazım
Gerçi benim için hece de özgürlüğün başka türü
Hüzünler düşmüş dizelere şiirlerde kalsın dieğiyle
Kalemine sağlık canım benim nice şiirlere, sevgiler büssürü 🧡🧡🧡🧡