dem yanığı...kimse , safa yatmasın kimse , safta da durmasın bütün cenazelerini yıkadım kalbimin karalar yerine denizler bağladım kanadıma sınırken gökkuşağı solumun en soluna kefensiz bir güvercin dağladım yağmur ektim duasına bereketimin ekmek bandım göğümün tuzuna, tuzumun mavisine bütün köprüleri sen sandım ayrılık ki ömrüne kırlangıçken yanığına dem tut(a)madı aşk aldandım… ilhanaşıcıkasımikibinonsekiz |
Saklamıştım seni
Sevdamı hasretine mayalayıp
Dem tutar sanmıştım aşk
Kanadı kırık bir serçenin bağrında
Semaya uzanan ellere
Değer diye bütün dualar
Ben duamı ayrı bir gönülle bağlamıştım
Mevlamın merhametine
Rahmet inerken gece karasında
Yeryüzüne...
Kirpiklerime sakladığım yaşları
Topladım
Tek tek gözlerimle
Berzahı geçip de arafta kalan
Bir ruhun cenazesini çıkardım
Az önce
Kalbimi kefenleyip sarıp sarmaladığım
Koyduğum mezara bakarken kendim
Aldandım
Yıkamadığım köprülerde kalan
Kendime...
Bir yerlere değince şiir bende yüreğime ve aklıma düşenleri yazmak istedim öylece düzenlemeden ve affına sığınarak şiirinin ucuna iliştirdim affola
Saygıyla...