Ben kendime ağırım
Ben kendime ağırım
Bakma yüzümdeki gülüşlere İçimde ölü bir asık surat var Güneşi kıskandırayım istedim Belki gece basınca ayda gelir Kuyruğunda yıldızlarla peşime Her yıkılışımda Yaşam kokuyor üstüm başım Dağ eteklerinde çayır çimen Güvercin gelincik Yandıkça dilim şeker bal akar Çektiğim her nefes duman kor Aldanıp bulut üstünde yattığım Sonra kuru bir isin içinde yerde Nereye baksam karanlık çamur Hiç kalkmadığım Aşk kokuyor üstüm başım Bütün bahçeler başıma boca Gül yaprakları Biriktirdiğim aşkları çıkardım Kıt kanat da olsa harcadım bolca Eski dostlar da yüreğimi koparınca Küle dönmeyen ateş yok dünyada Savuruyorum yürüyüp yol boyunca Kopuyorum kendimden İnsan kokuyor üstüm başım Bütün insanlık başıma boca Kendi yok oluşumda Ahmet Coşkun |
Bütün insanlık başıma boca
Kendi yok oluşumda
şairin kendine serzenişiydi bu büyük şiir, kutlarım yürek sesinizi , saygılarımla