Kırk dördünde torun ister kuzudan
Kırk beşinde dişi düşer azıdan
Kırk altı da hesap sorar yazıdan
Geçmişi yoklayıp deşince güzel

Gelişiyle sanki bir güneş doğar
Dünyaya gözünü açınca güzel
Anayı babayı sevince boğar
Sürünüp yürüyüp koşunca güzel

Üç yaşında uykusunda özlenir
Dört yaşında oyun oynar gizlenir
Beş yaşında üstü başı tozlanır
Kumlu toprakları eşince güzel

Allah vergisidir candır çiçektir
Altısına kadar ballı böcektir
Feleğin ağları örülecektir
Çocukluk ipini kesince güzel

Yedisinde okuldan gelir yatar
Sekizinde yavaş yavaş boy atar
Dokuzunda yumuş buyur naz satar
Kendini tanıyıp kasınca güzel

On yaşında palazlanır hallenir
On birinde celallenir tellenir
On iki de beyaz benzi allanır
Saçını tarayıp kesince güzel

On üçünde nispet eder güllere
On dördünde yaşmaklanır ellere
On beşinde yürüdüğü yollara
Ayağını sağlam basınca güzel

On altıda fistan belini sıkar
On yedide kaşını yere yıkar
On sekizde baba evinden çıkar
Sevdası döşüne düşünce güzel

On dokuzda kıymetli has gelindir
Yirmisinde gayri tamam elindir
Yirmi bir de ateşindir kül’ündür
Ocakta yemeği taşınca güzel

Yirmi üç de çocuk bakmaya başlar
Yirmi dört de ağıt yakmaya başlar
Yirmi beş de dişin sıkmaya başlar
Meşakkat başından aşınca güzel

Otuzunda çarşı pazar boylanır
Otuz üç de her bir şeyden huylanır
Otuz beşte karşı gelir söylenir
Derdine dolaşıp düşünce güzel

Kırk birinde kaynanayı sallamaz
Kırk iki de ev işini ellemez
Kırk üçünde selam kelam yollamaz
Havadan nem kapıp küsünce güzel

Kırk dördünde torun ister kuzudan
Kırk beşinde dişi düşer azıdan
Kırk altı da hesap sorar yazıdan
Geçmişi yoklayıp deşince güzel

Kırk yedide yeyip içtikçe şişer
Kırk sekizde gayri gezmeye düşer
Kırk dokuzda çağrılan yere koşar
Başında yelleri esince güzel

Ellisinde süslü giyer kuşanır
Elli beş de dünya kendinin sanır
Altmışında yavaş yavaş usanır
Gönlündeki kuşlar susunca güzel

Atmış bir de hayata roman yazar
Atmış üç de oturuyorken sızar
Atmış dört de çizgilerine kızar
Gözlerini yumup kısınca güzel

Atmış beşte yaşlılığa yanaşır
Yetmişinde vara yoğa konuşur
Yetmiş beşte bebelere danışır
Unutulup aklı şaşınca güzel

Sekseninde kuşak sarar beline
Seksen üç de baston alır eline
Seksen dörtte eyvah denir haline
Yolunu görmeyip pusunca güzel

Seksen beşte hayatını sayıklar
Doksanında kefen parasın yoklar
Yüz yaşında tamam ölmeyi bekler
Eleği duvara asınca güzel... Bilal KARAMAN