Yaşamda gördüğümüz her güzel şey gizli bir hüzün barındırır içinde yine de..
Çok şükür sağlığına kavuşan canım Bekir Coşkun’un ağır ağır girmeye başladığımız
Sonbahar mevsiminin yaprakları gibi harika renklerle bezeli bu olağanüstü güzel şiirini
bende yüreğimin eksilmeyen hüzün tülüne sarıp sarmalıyorum özenle…
Ne güzel insanlar sevmişim. Nasıl da güzel hem de…

Son kırlangıç da geçti başımın üzerinden…
Artık mevsim güz…
Güz hüzün zamanıdır…
Canım sıkılır kuşların gidişine…
“Durun nereye, nereye” diye…
Peşlerinden bağırarak koşasım gelir…

Mevsim artık güz…
Gölgeler döndü…
Güneşin eski sıcaklığı yok…
Ayrılık günleridir…
Hüzün taşır gibi beyaz bulutlar dolanıyor başımın üzerinde…
“Durun durun, aceliniz ne diye…
Kollarımı açıp bulutları tutasım gelir..


Artık sesleri gelmiyor, birbirlerinden uzak durarak ve
bağırarak konuşan komşu bostandaki köylülerin…
Bağları bozdular...
Dalında unutulmuş tek tük üzüm taneleri…
Yaşlı saçlar gibi asmalar…
Yazlıkçılar kepekleri kapatıp gittiler…
Bahçelerde gözden çıkarılmış birkaç eski sandalye, bir plastik masa…
Kapının açılmasını boşuna bekleyen aç kalmış tekir…
Benim en çok dalından kopup düşen şu yapraklara canım sıkılır
“Durun şurada” diye…
Toplayıp toplayım dallarına koyasım gelir…

Hüzündür güz…
Güneş topraktan,
kum sıcaktan,
buğday başaktan,
kuşlar yuvadan,
gül yaprağından,
yeşil sarıdan,
yaz aşklarından eller ayrılır…
Terminallerde sarılıp sarılıp gidenler var…
Bir kız yüzünü duvara dönmüş ağladığından utanır…
Ama bu günler ağlamak zamanıdır…
Bu mevsimde daha çabuk ağlıyor insan…
Bahaneye bakar gözpınarları…
Durup duruken bahar yağmurunun ilk iki damlası…
Yaş gözden ayrılır…

Güz hüzün mevsimidir…
Bu ayrılık bana göre değil...
Elimde beyaz mendil…
Peşlerinden koşup “ağlamayın” diye diye…
Tüm ıslak gözleri silesim gelir…


(Yüreğinde her daim hüzün vefa dostluk ve
gözünde iki damla yaş biriken güzel insanlara
sonbahar yağmurlarıyla gelecek güzellikler diliyorum...)