zaman kabuklarıŞiirin hikayesini görmek için tıklayın akışına özendik belki
suyun yahut kıvılcımın yakışına. naif ve kırılgan bir söz de kırabilir içimizdeki camdan kuleyi... ah dehlizlerinde kayıpken bakışların karanlıklarında açan çiçekler düşlerdin sahipsiz... bir kendinden çıkamamıştın oysa bin yıllık bir yolculuğun zannındayken aklın... her uçarı her açarı her geçeri kendinden uçmaz kendinden açmaz kendinden geçmez belleyip. ne silueti kalıyor sırrı dökülmüş aynalarda ne parmak izi acılarda. zaman da kabuk bağlıyor zaman da ağlıyor bu ki ışığın hızına söz hızıdır yanılma. bir yarası say ya da iki nefes arası aklındakini... sen hiç kendinden çıkmadın ki bir çiçeğe değe ellerin sen hiç kendinden çıkmadın ki bir taşa değe gözlerin.. sen kendinin körüydün aynalarda. gün olur ölü kuşlar birikir yüreğinde. gün olur... söz uçar... naif ve kırılgan bir söz de kırabilir içimizdeki camdan kuleyi... tmolos 2018 |
Şiir her zaman huzur verir…
.................................. Saygı ve Selamlar.