SUSAMIŞ MANOLYA
sessizliğin çığlıkları,
deliyorken boşlukları .........ve umut doğuyorken elveda denen gecenin peşi sıra kolay serden geçmek ve yoksa ziyan yarda........... mutlu değil ki hiç kimse zor gülmek yardan kalan gülüşler dokunmuş ilmek ilmek değil zaman, üzerinden nice hayatlar geçse boş tarihe gömülenler çıkar önüne öbek öbek....... çareler, neden bırakır ki, yerini bedbahta hüznün başın da taç kurulmuş tahta iç içe geçen eller soğuk dönüşmüş taşa kanları çekilmiş, gülüşler sahte bu ayrılışta. ezgiler okunuyor ağıt dilin de ve susamış manolya ağlayacak yaş kalmamış gözün de düşmüş sevda yere başucun da bekler gurur ve bir delikanlı ağlayamıyor mıh gibi durur hatıralarla çekilir damarda ki her damla ve toprağa düştü ser elinde manolya......... 29 05 08 |