...xx...
Farkettim ki ;
El üstünde tutulurmuşum meğer evvelden, Şimdi hiçbir kıymetim kalmadı, Adım yokluklara koşuyor adım adım; Ve ben gölgeme saklanıp kaçıyorum böyle bütün hayatları... Kor’oldum, Duruldum Uyutuldum Unutuldum, Sonra unutuldum. Hafızalarında sınırları çizilmemiş yok bir köyüm böyle Bak işte yine unutuldum... Bense hep böyle unutmayı unuttum. Yoruldum... -Ulan!.. diyorum: Yıllardır bir mavi ülkenin Kuzeydoğusunda - umutsuzca kendimi bekliyorum. Ya işte böyle Gönül Hanım… Bu yazı burdan köye yol olurdu lâkin Sozleri birbirine ilikleyecek bir gönül bağım kalmadı. Asminler uçacak, denizler yüzecek, Dağlar aşacak direncim vardı ama, Nefes dahi alacak mecâlim kalmadı. |
Gönül bağı da söz bulamaz nedensiz ayrılışa.
Tükenir kelimeler ince bir sızıyla..
Güzel bir anlatımdı tebrik ederim saygılarımla.