Hani ilk yanışınızdır. Bir daha böyle yanmam, bir daha böyle sevemem dersiniz. Hiç bitmeyecek bir güzel rüya gibidir her şey. Ama bir gün gelir kabuslara uyanır gibi dönersiniz hayatın acı yüzüne. O yoktur, bir daha da hiç olmayacaktır. Hatta sevildiğini bile bilmeyecektir. Zamansız esen rüzgarlar, yağmurlar. İçine attığın söylenememiş onca söz, yeşertecek onca umut varken, kalakalırsın acının yakıcı gerçekleri ile.
Ama söyleyememiş olsanda sevemezsin ondan sonra bir daha.

Ayrılık her aşkı yıkar, her sevene dokunurmuş
Öyle ki dünyanın bütün yükünü omuzlasan,
Yüreğindeki hasret kadar, ağır gelmezmiş insana.
Senden sonra kendimi bile taşıyamaz,
Kendi kahrımı bile çekemez oldum.
Sevda, aşk, gönül vurgunu…
Adına ne dersen de,
Bir gün adres sormayan bir kurşun gibi girdiği yürekten,
Hasret denen, onmaz yarayı açarak ayrılırmış.
İşte o zaman anlarsın ki,
Ayrılık en çok, sevene koyarmış.

Hani seversin ya onu ondan habersiz,
Geceleri bile uykunu böler,
İliklerine kadar işler onun hayali, her hali
Adını anmak bile yeter,
Yalan dünyanın bütün dertlerini boş vermeye,
Bir bakışı, bir kuru sözüyle parça parça eder de,
Bir gülüşü ile toplar dağılan bütün parçalarını,
Gel gör ki, ondan sonra değil toplayacak biri,
Dağıldığından bile haberi olmayacak hiç kimsenin.
Yalınayak koşarcasına kaçarsın kendinden,
Her adımda uzaklaşmak,
Unutmak istersin,
Seni sana küstüren her şeyden,
Yine de yapamazsın,
Yapamazsın…
Çünkü o gelir aklına,
Belki bir umut kırıntısı,
Belki bir acı tesellidir
Seni senden vazgeçiren


Yıllar sonra adı anıldığında,
Kendini kandırıp,
Unuttum derken bile hatırlamakmış onu sevmek,
Kaldırımlarda yalnız yürümek,
Sevdiği şarkıları artık yalnız dinlemek,
Dinlerken, karşında olduğunu hayal etmekmiş.
Şimdi… Her gece gözlerin gelir aklıma,
Bir yıldız gibi düşerler gözlerime,
Sonra kayıp giderler peşi sıra gecenin karanlığında,
Hatırlatır gibi zamansız gidişini.
Nasıl geçer bu zaman bilmiyorum senden sonra,
Alışabilir mi bu yürek gidişinle yokluğuna,
Güz yağmurları yıkar gibi yüzümü,
Ellerime süzülür senden kalanlar,
Hatırıma gelir,
Dökülen saçlarını tel tel toplayışın bile,
Ardın sıra bakışların girer düşlerime,
Nedensiz hüzünler sarar her yanımı,

Hep dokunur ya bana bilirsin yaralı yürekler,
Senden sonra dokunur oldu ya her şey,
Her dokunuşta sendeleyip düştüm sensizliğin ortasına,
Sonbaharda kuruyan,
Kuruyan ve rüzgârda savrulup kaderini bekleyen son yaprak gibi,
Döküldü işte ömrümden sensiz bir sayfa daha,



Anlatmak istersin ya bazen,
Kuruyana kadar göz pınarların,
Çünkü dilinden düşenler kâfi gelmez
Gönlündekileri ifade etmeye,
Kelimeler dahi terk eder o an seni,
Bazen gözlerin konuşur,
Bazen dilin ağlar,
Bazen yüreğin kanar,
Bir garip suskunluktur yine nasibin,
Saklanıp bir gülüşün ardına,
Dönersin hayat sahnesine,
Bir alkış tufanıdır kopar,
Bir tufan da sende,
Hiç kimse bilmese de.
Şunu bil ki gidişinle,
Senden sonrası,
Senden sonrası…
Yok bende…