Susmalarının belâsı

Maarif Nâzın Tahir Münif Paşa nazır olunca, Menas Efendi de onu tebrik etmeye gelmiş. Paşa, Menas Efendi'yi diğer dostlarıyla şöyle tanıştırmış:
'Menas Efendi, benim kalem arkadaşımdır. Ben vezir oldum; ama o dilinin yüzünden vezir olamadı.'
Menas Efendi hemen araya girip cümleyi şöyle sürdürmüş: 'Paşa'nın söylediği doğrudur. Yalnız, dilimin konuşmasının belâsını sadece ben çekiyorum. Vezir efendilerimizin susmalarının belâsını ise bütün Osmanlılar çekiyor.'

Ü M İ T

Bir cerrah olan Prf. Dr. Paul Ernest Adolphe’un bir hatırasını hep birlikte okuyalım.
-“Hastanelerden birisinde cerrah doktor olarak çalışırken, günün birinde yetmişini aşkın bir ihtiyar nine geldi. Bel kemiklerinin çok ağrıdığından ve kırılmış olma ihtimalinden şikayet ediyordu. Bir süre hastayı kontrol altına alıp tedavi ettikten sonra, ara ara filmlerini çekip incelemeğe koyuldum. Şaşırtıcı bir süratle iyileşmekte olduğunu gördüm. Yaşlı kadın tekerlekli sandalyelere binerek hareket edebildi. Sonra yavaş yavaş koltuk değneklerine dayanarak yürümeğe başladı. Bunun üzerine hastanın yirmi dört saat sonra taburcu edilebileceğini kararlaştırdık.
Ertesi sabah Pazar günü kızı mutat olarak annesini ziyarete gelmişti. Annesini bir kenara çekerek, kocasıyla karar verdiklerini, kendisini düşkünler yurdundan birine yatıracaklarını, çünkü evde kendisine bakma imkanına sahip bulunmadıklarını bildirmişti. Ziyaretçilerin dağılmasından birkaç saat ya geçmiş, ya geçmemişti ki, hemşireler tarafından çabuçak çağrıldım. Yaşlı kadının çok büyük bir kıriz geçirdiğini söylediler. Birkaç sat sonra ruhunu teslim etti. Kırılan kemikler birbirine kaynamılştı. Ama ne yazı ki, kırılmış olan kalbi onun yaşamasına müsaade etmemişti. Onu yaşatan şey ümitti. Ümidini yitirince bir daha iyileşmesi imkansız oldu.”
Bu basit ferdi misali, derece derece cemiyete genişlettiğimiz zaman çok ciddi neticelerle karşılaşırız. Bugün millet olarak ümide en çok ihtiyacımız olan bir zamandayız.. Tek tek hepimiz herşeye sahip olabiliriz. Ümide sahip değilsek hayat bizim için karanlık, mânâsız ve kabusludur. Tersine belki hiçbir şeye sahip değilizdir. Ama bizi sıcak dünyasına çeken bir istkbal ve bir ümit duygusu içinde isek, yaşıyoruz ve ruhumuz ümitle aydınlanmış demektir.
Türk milleti bugün küfür gelenekleri, şirk saplantıları, imkansızlık cerayanları, inkar krizleri, binbir maddi ve manevi baskılar, adaletsizlik buhranları ve ahlaki çöküntüler içinde kendi elleriyle satın aldığı bir buhrana doğru sürüklenip gidiyor. Bugün her birimiz sağduyu sahibi Türk vatandaşları olarak bizim düşmanlarımızın psikolojik planda tatbik etmek istediklerinin de “Türk milletini ümitsizliğe düşürmek” olduğunu bir an bile olsun hatırımızdan çıkarmayalım.
İslam’ın inanç, ibadet, ahlâk ve kültür sistemi içinde ümitsizliğe bir virüs kadar bile yer yoktur. Öyle ki, ümitsizlik imansızlığa denk tutulmuştur. İşte delili:
“Hakikat şudur ki, kâfirler güruhundan başkası, Allah’ın rahmetinden ümidini kesmez.” (Kur’an:Yusuf Suresi 87.nci Ayet)
Bütün mesele millet olarak, ruh dünyamızda ümidin yemyeşil cennetini, yaşayarak eşya ve hadiselere artık Türkçe bir aksiyon, tedbir ve plan tatbik etmektedir.

Yüreğinize sağlık üstadım