prematüre şiir...her kıvılcım kendi yangınına büyür her fidan kendi ormanını büyütür devrimleşse de evrimleşse de hiç bir aşk kendi eceliyle ölmemiştir… hani, deniz ararsın ya bazen sevdiğinin gözlerinde kıyı kıyı tutuşup kıyılarına vursun istersin gülüşü bazen de ucu kırık bir iğne olursun söküğünü dikemediğin kalbine yatılı bir masal olsun istersin sihrine inandığın aşk ne bir başına ağlamak ne de bir başına sevmek istersin eskisi gibi ne akrebinden ne de yelkovanından yakalanmıyor zaman sınırlarına sınırsızlık, yaralarına kabuk eksende dört mevsim ne güneş açar ne de çiçek açar sinende daha imbiğinde damıtılmamışken aşk namluya sürmek istesen de sözcüklerini ve gömmek istesen de bu prematüre şiiri hiç bir toprak, hiç bir tanrı kabul eylemez bilesin tanrılar şahidimdir ki ayık tek bir damarı olsaydı bu şiirin ayılabilseydi düşlerinden, düşüşlerinden kendisi ölecekti zaten şairi onu sarıp sarmayalamadan, öpüp koklayamadan… ilhanaşıcıtemmuzikibinonsekiz |
İçten ve samimi...
Duygu kaynağı...
Gönlüne sağlık...
.......................................... Saygı ve selamlar..