ÜZGÜNÜM ÜZGÜN (500)

Ne güzel bir sevgi var idi bizde.
Ne varsa yok olmuş üzgünüm üzgün.
Ebede yolculuk var idi sözde.
Bu ne biçim halmiş üzgünüm üzgün.

Bir anda boşluğa düşer mi insan.
Kendi sözünü de aşar mı insan.
Aşkından başkaya koşar mı insan.
Gidiş yanlış yolmuş üzgünüm üzgün.

Ne gördük ne bildik sözümüz nerde.
Ömür durmuyormuş daim seferde.
Yüzlerce bin yemin sürünse yerde.
Tövbesi akılmış üzgünüm üzgün.

Tatlı bir dil ile konuşmak vardı.
Kavli karar ile buluşmak vardı.
Bedenlerde tek kalp oluşmak vardı.
Yol ayrılık kılmış üzgünüm üzgün.

Ne yaza gül verdik ne de güze söz.
Yüreğimiz yanar içimizde köz.
Sorgulasak bunu sorgulasak biz.
Bu aşk kırık kalmış üzgünüm üzgün.

Bu yolun ortası sonu ve başı.
Gözlerden düş şe de olanca yaşı.
Baharda ve yazda görünce kışı.
Mevsimler kar dolmuş üzgünüm üzgün.

Yol ve yordamımız sanki kaybolmuş.
Dikenle beraber gül bile solmuş.
Zayi Ozan diyor kayıp çok olmuş.
Aşk çiçeği solmuş üzgünüm üzgün.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ordu, 30/06/2018 Cumartesi
Yayın : 05/07/2018 Perşembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/1173745/