fırlatırsın uzaklara ezgin bir bakış
içim de depreşen bıçak sancısı
salarsın tüm enerjini görüş ufkunda
dinmez içimdeki nehrin acısı
şiir garip sözler bitkin gönüller hasta
yoklarsın film şeridinden kaybolan yılları
yıldızların bağrında yüreğim yasta
ne kadar canlıdır hatırlayabildiklerim?
bir ömrün çilesi sığar mı bir kaba?
bağrım da büyüttüğüm acıya merhaba
elimin kiri deyip yıkayıp atsam
duyarım derinden sarsıcı bir ahı
bırak uyandırma katmerli günahı
peki alır mı içimdeki tüm birikmişleri?
hafifler mi bilemem tarifsiz yaralar
niçin kapanmıyor bu deli fişek?
anıların derinliği gömecek beni
yoksa içimdeki şimşekler korkutuyor mu?
hangi deli fırtına dönüştü hortuma
açsam içimi, alev alev yakacak beni
bir pişmanlık nidası ki; patlar yüzümde
kaybettiğim yılların acısı kimde?
bulutlarım yaralı kurudu göz yaşım
yıllarım boşa gitmiş her şafak vakti
güneşin omuzundaydı senin gülüşlerin
kitabın sayfasındaki çizdiğim eli
imtina ettin tutmadın kayboldu yıllar
bir kalemde çizilen kalbin yarası
yirmi yılda zor geçti gittin gideli
ruhumdan bir ateşti düşen otağına
inledi şarkılar yandı alevden
beklenen bir yolcuydu gizemli yollarda
aynalar puslanmıştı kayboldu siluet
ne ümit kalmıştı ne gök rengi bakışlar
bir hayalin köşkünü sunmuştum sana
sessizdim kendi bağımda sustu bülbüller
üzüntüsünden intihar etti açan tüm güller
tüm harflerim yitikti hepside öksüz
unuttum konuşmayı sessiz ve sözsüz
limansız bir kıyının sahil şeridinde
gelmeyen bir geminin mahzun kaptanıyım
gözlerimde büyüyen yitik çiçekler
sen ağlattığın bir kalbin hırçın celladı
çöl akşamlarındaydı her gün yüreğim
çığırırdı türküsünü seher yelleri
ve yalnızlığımdı feryat eden cellat satırında
işte bir aşktı bu, günahsız esareti,
son bulmuştu bir ölümün sessiz kucağında
elimdeydi bir mendil gibi solgun hatıralar
ve inleyen şafaklardı
düğüm atmıştı boğazımda.
***
yusuferdoğan
(*)hazin bir ilküvez hikayesi(ünye)