sevgilim
elimi
ayağımı
gözümü
ve dudağımı yok say
içimdeki denizi dalgalandırıyor
uzak kentlerden ödünç alınmış
bir asi rüzgar
korkularımdan filiz veren bir ağaca
sorgusuz yuva kuran kuşlar
çalınmış bir maviyi arıyorlar
gökyüzünde sabaha kadar

kurtaramam bu kenti kendi yalnızlığından
kırıldığım yerden suya katıyor yağmur beni
ıslanmışlığımla dalga geçiyor ay ışığı
üşüyorum kendi etimden

sevgilim
bir şarap fıçısına at beni
kadeh zehirleniyor
şarabın azlığından
bir isyan çıkarıyor masanın yalnızlığından
sonra
tutsak düşüyorlar örümcek ağlarına
bir avuç tozla örtüyor üstlerini zaman
üşümesinler diye

demiştim
kurtaramam bu kenti kendi yalnızlığından
latin harfleriyle yazdığım bu şiiri
ölü dillere çevirecek
anlamayanların göz bebekleri

sevgilim
düşümle
düştüğüm uçurumlar arasında
yüz yıllık mesafe var
hangi asırdan seslensem sana
şimdi duyarsın sesimi

sana gelecek bir yol tarif et
sonra bir ayak çiz üstünde gözleri olsun
bir el çiz dudaklarıyla beraber
gelip göreyim seni
ve tutup
öpeyim hasretinden
bu kentin yalnızlığının tam orta yerinde

18/06/2018
ali rıfat arku
istanbul