gel desen ah vah kalır mı sence
gel desen kimsesiz yalnız halimiz kalır mı
perişan per perişan bu halimiz inan dünya boşluğu
heba etmeyelim verilmiş bize cennet ödülü...

Nice güzel içinden gönül seni seçti yar
sandım ki son olacak senle ömrümüz tamam
hani sen dedin ya aradığım sensin yar
sandım ki aşk kollarımıza dolanır bu bahar

ben de sevdim aslında senden biraz da fazla
çok istedim yanımda yaşlansın gözlerimiz bak
sen ağlıyorum derken de içim hep hüsran oldu
kavuşuruz derdin ya bil ki sabrım kalmadı inan

sen derdin ki İstanbulum; sen sevdiğim şehirsin
sen derdin ki baharım; sen açan çiçeğimsin
sen derdin ki dert benim ; ben bu derde talibim
sen derdin ki ben gülüm; ben kınayan bülbülüm

huysuz ve tatlı güldün, biraz da nazlıydın sen
Halini bilip sana boyun eğerdim aslında ben
sevdim her halini inan en çok da ağlayan gözlerini
ve sesin kaldı bende, sindi içime nakış dokudun kalp yaramla

şimdi kalk, çık dolaş sokakları tamam mı
denize bak, ufku seyret dolan İstanbulunu
bulamazsın bir daha sana bakan ben gibi
kim meftun olur sana içindeki har benim


onun ağzından;

’ övünüp duruyordum anlat deyince içini
kalbim temiz inanki dilim yalan hiç bilmez
zaten içimi görsen melek dersin saf yakut
Allahım ben neyim benim aslım ney gibi

ağlıyorum biraz anlatınca kendimi
gözlerim dolu dolu ağlama desem de boş
içim doluyor hemen taşıyorum istemsiz
bu yüreğin derdi ne bilmiyorum ben inan

övdüm yine halimi ama sen anlat, dedin
zaten dile gelmeden sen bilirsin ahvalimi
ben sev dedim bir kere kesemedim önünü
kader deyip kaçsak da açamadık düğümü ’

diyorum ki geç değil bir sözüne bakarım
sen dersen gel inan ben koşarak gelirim
bin defa tövbe etsek bu aşk bozuyor yemini
seni duydu gördü ya tutamıyorum ben kendimi

methin benim ağzımdan ’gönlün pek de güzeldir’
bilmez kimse ben gibi meftunun aslın benim
sen hastayım desen de aslında hasta benim
gözlerimin içine bak gülüm anla garip halimi
bırakıp gittim desende aslında en yakının benim...


fuzuliM