Erozyona uğramış insanlıkYa şiirin ilham perisi bana küsmüş Yada elimdeki kalem yorulmuş Üstüme adı olmayan bir ağırlık çökmüş Sözler ketun kaleme gelmiyor Bilemedim bunlarda hangisi Baktım alemden manzaraya Çoktan ölmüş vefa Bir ötekileştirme varki sorma gitsin Dünyaları ben yaratım havası var Uzakta bakışları elle veriyor Şu dünya benim olsa ne yazar Dollaşsam tüm kıtaları Yinede övünmem kendimle Çünkü bir faniyim Nasıl yaşadıysam öğle anılırım Sözüm odurki dünya yalan Boş yeredir attığın havan Yanlışa uyandır yalnız kalan Düşersen olmaz arayan soran Zaman varken uymaya çalış yaradılış amacına |
değil sevmek sunduğumuz sevgiyi ve varlığımızı bile kabul etmeyen sadece nefsine sunum yapan bir insanlık.
ne desek yetmez aslında söylemekten ve sevmekten yorulmuş iken bu da yetmezmiş gibi; kendini dünyanın merkezi sanan ne çok insan.
yalnızlık en huzur vereni gerçi bunu bile çok görüyorlar ya.
kutluyorum dostum.
selam ve dua ile.