Kendime sade bir yorgunluk şiiri hazırladım.
Seni buldum telvesinde

Mutluluktan kabuk yaptım yaralarıma
Evet! Evet, tam da orası.
Kaşıdığın yalnızlığımın yumuşak karnı

Bir bedene benzetiyorum tarihimi
Elsiz, ayaksız, hissiz
Ellerinsiz.

‘’wiggle your big toe’’ bebeğim…
Böyle şeyler sadece filmlerde olur
Ve o filmlerdeki ‘’Buck Amca’’
Her tarihin bedenini beceriyordur.

Tarihim bana başkaldırıyor.
Anarşist bir yanı var bu bedenin
Yaralarımın kabukları sıyrılıp
Bir satır sonra karşıma dikiliyor.
Ağlıyorum…
Delikanlı gibi itiraf ediyorum
Alıp karşıma sensizliği
Diyorum ki;
Özlüyorum.
Çok!
Çok,
Çok.

Bir daireye benziyor sensizlik
Yürüdükçe sana varamıyorum.

Asla anlamlı kılınamayacak kelimeler vardır.
Senli cümleler kurulunca
‘’gitmek ‘’ gibi.

Gittiğinde;
Hiç uğraşmadım
Bunca tenhalığın içinde
Tarihten bedende
Gereksiz bir imla hatası gibi
Kalmak için
Ellerinsiz…

Deniz...