dokungaçbu şiirde, yalnız nefes alamayan solungaçlar yalnız tutunamayan dokungaçlar ve yalnız sevişemeyen imbatsız aşklar var bu şehirde, yalnız yürünemeyen sokaklar yokluğuna takıldıkça düşülen çukurlar ve rakımı günden güne yükselen yalnızlıklar var çerçevesi olmayan duvar, duvarı olmayan nü bir resimim şimdi ve sen çıplaklığımın iz düşümünde yine bu gece de ol(a)madığın kadar ayrılıksın külüm kar, aklım firarken bile kırmızı dudaklı bir ülkeydi seni bende bilmek ve toprağında filizlenmekti yalnız sana ölmek… ilhanaşıcımayısikibinonsekiz |
Kalemin susmasın
____________________________Selamlar