AMANOS-AMAN OSMAN (YARIKAYA EFSANESİ)

Yıl 1084. Ormalık, yeşillik verimli topraklarla çeviri dağlarının eteklerinde yaşayan iki ayrı aşiretten Gülbahar’la Osman’ın yaşadığı bir efsane...
Osman aşireti için göçmeden daha rahat yaşayabilecekleri bir yer aramak için atına binip yollara düşer, gece gündüz demeden dağlar tepeler aşar. Sonunda Gülbahar’ın yaşadığı yere gelir. O sırada Gülbahar bir ağaç altında oturmuş, yün eğiriyordu. Bir atlının yaklaştığını gören Gülbahar, başını kaldırdığında Osman’la gözgöze gelir. İkisinde de şimşekler çakmış yürekleri derin duygularla kaplanmış, ilk bakışta birbirlerine aşık olmuşlardı. Fakat ayrı ayrı aşiretten oldukları için yüreklerine derin bir sızı çökmüştü. Osman’ın aşiretine kendilerininde bilmediği bir nedenle, kimse kız vermez ve almazdı. Bu koşullara rağmen Osman yinede Gülbahar’ı babasından istedir. Ama baba Nuh der, Peygamber demez. Bir türlü kızını vermeye razı olmaz. Gülbahar’ın annesi, Gülbahar henüz küçükken ölmüş, babası kızına hem anne hem baba olmuştu. Sonunda canından çok sevdiği kızının günden güne eridiğini gören baba, yapılması imkânsız bir şartla kızın Osman’a vermeyi kabul eder. Şartı dağın herhangi bir yerinden geçit açmasıydı. Osman böyle bir şartı asla yerine getiremezdi.
Osman çaresizlik içerisinde günlerce dağın çevresinde dolaştı. Sonunda bugünkü Yarık kaya’nın olduğu yere geldi. Dağın tam yamacında koca bir taş vardı. Eğer o taşı yerinden oynatıp yuvarlanmasını sağlayabilirse, belki bir geçit açabilirdi. Günlerce tek başına o kayayı oynatmak için planlar yaptı, çalıştı didindi. Yine birgün uğraşırken üzerine yuvarlanan toprak ve kayaların altında kalarak can verir.
Osman’ın ölüm haberini alan Gülbahar çılgına döner.
Yarık kaya’nın en yüksek yerine çıkıp “Aman Osman”, “Aman Osman” diye feryat ederek kendini yamaçtan aşağı boşluğa bırakarak hayatına son verir..
O günden sonra bu dağlar Amanos diye anılır...

AMAN OSMAN (AMANOS)

Yüce dağlar dile gelsin anlatsın,
Sabah doğan güneş, doğmadan batsın.
İsterim sevenler yan yana yatsın,
Es be yarık kaya toz dumana kat,
Aldın âşıkları şimdi rahat yat.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ın yüreciği kor Osman.

Hiç durulma, Osman diye es gayrı,
Nefesleri bıçak gibi kes gayrı,
Tutmasınlar bundan sonra yas gayrı,
Es be yarık kaya zulüm kalmasın,
Bizi ayıranlar huzur bulmasın.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ı bu dağlardan sor Osman.

Erzin, Dörtyol, Payas, Belen Hatayı,
Uçarak gezdirdi Osman’a tayı.
Keşke görmesiydi mehtabı ayı,
Es be yarık kaya yıkılsın dağlar,
Sevenin ardından sevenler ağlar.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ı alsın kara yer Osman.

Obadan ayrılıp gelmeseymişsin,
Öksüz Gülbahar’ı bulmasaymışsın,
Nazarla sinemi delmeseymişsin,
Es be yarık kaya em ol yarama,
Çekil sevdiğimle girme arama.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ı kollarınla sar Osman.

Babam şimdi davul çalıp oynar mı?
Koca körfez buhar olur kaynar mı?
Sevip gönül vermek, söyleyin ar mı?
Es be yarık kaya obama doğru,
Es ki hep sızlasın babamın bağrı.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ın saçlarını ör Osman.

Osman çabalıyor, çabası boşa
Nasıl gücü yetsin dağ gibi taşa
Kaderde yazılan gelirmiş başa
Es be yarık kaya doldur denizi
Kalmasın geride sevdanın izi
Aman Osman, Canım Osman yar Osman
Gülbahar’ın yaşaması zor Osman…

Uzat ellerini sana geleyim,
Seninle birlikte bende öleyim,
Yıkıp bu dağları dörde böleyim,
Es be yarık kaya Osman’dan yana.
Canlar bu acıya nasıl dayana
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’ı son bir defa gör Osman.

Mahir’im, Osman’ı düşümde gördüm.
Aşkıyla vuslata ermiş mi sordum,
Gördüğüm rüyayı iyiye yordum.
Es be yarık kaya göster gücünü,
Seven âşıkların koyma öcünü.
Aman Osman, Canım Osman yar Osman,
Gülbahar’a bu diyarlar dar Osman.

Mahir Başpınar