insan özlem duydukça kendinde, farkındalık
oluşuyor, sanki yüreğinin yağı eriyor.
gönlün güzelliği kendini yeniliyor
onun varlığıyla özlem,
katlanarak artıyor
ama biliyorum ki; sevda ve sevilme duygusu
kalbe odaklanma,
ve hissiyatın derinleşmesi,
ilahi lütfün bir ikramıdır.
her kalp bu güzelliğe keşfe memur olamıyor, işte
derin mevzu efendim, kısaca
keşke anlayabilseydim şefkatin lisanını
gözlerindeki hüznü ve dahi endişeyi!
bağışla anlayamadım..ya da anlamak istemedim,
ağır bastı duygularım, frenleyemedim.
üzdüm seni biliyorum acını anlayamadım,
beni bağışla… bende hırpalandım, ezildim/ezdin bazen
dokundurduğun sözlerin altında ezildim.
hatta duygularım bile hiçlendi ara sıra, bu yüzden
içim de gittikçe iyice içlendi, hislendi, elektriklendi
bazı zaman oldu tanıyamadım kendimi,
ama o duygular ve ortak sevgi bağı var ya,
gözüm hep baktı sana, kızsa da, sinirlense de
seni aradı, söyledi söylendi. duygulandı ağlamaklı
derdini söyledi mırıldanarak uçan kuşlara,
ne olacak diyordu? ne olacaktı bu halin sonu?
üzgün bakışlarla uzaklara dalarak, yönelip ufuk çizgisine
beklemek diyordu sabırla, sabır ya sabır…
inanıyordu Rabbine ve serinlik veriyordu yüreğine,
dua et diyordu kendine, dua kaderi değiştirir.
ümit yaşamanın temelidir, hayata bağlanışın köprüsü
garipti hisleri kendince, ah garip hislerim, düşüncelerim…
içineydi hep yolculuğu, öyle zordu ki dışa vurmak!
ince ipince duyguları garip, hisler garip, sözler garip.
söylese de işte öylesine... kendinde hep bir özlemin
hep bir özlemin özlemi, ve özlemi mısralara yüklemenin
bir telaşı vardı içinde.
avunuyordu kendi dünyasında onlarla,
ah özlem gideren ve ölümü
bekleyen derin, sessiz ve sensiz yalnızlık, ölüm sessizliği gibi,
ve hala içinde sönmeyen,
biriktirdiği taptaze özgün gülüşüyle
yenilenen duyguları vardı eskimeyen, kendini her gün yenileyen
duygular ne güzeldi Rabbim.
ne güzeldi safiyane sevmek, dedi mırıldanarak.
beklentisizdi sevdası vefalıydı. biliyordu çünkü sevdiğinin halini, gerçeği.
kırmadı ümidini, ne katılırdı ömrün hikayesine elbet ileride,
bilemezdi, ama bildiğim sabretmek ve beklemek dedi, gözleri dolu.
sevdiğinin özlem kokan
hasret çağrıştıran, saf temiz ve berrak
yalansız duygular yumağı olduğunu ve kendisine
sevgiyle inandığını biliyordu, biliyordu aşkla bağlandığını
okumuştu aşk hakkında: uğrunda feda edilenler üzerinde duygu olduğunu
biliyordu ki; ne garip bir şey hakkımız olmayanı istemek, ama
elinde değildi işte, yenilmişti kalbine, sevda yüklü yüreğine
ve yine biliyordu ki; aşkın
kefeni gibi sakladığı,diğer yarısı
bedenini ve ruhunu saran
sevgi dolu hasret dolu yumağı olduğunu ve
duygularının ana dili olduğunu
arzuları vardı aşkın ama söylenmeyip sır gibi saklanan.
değilse adı aşk olur muydu, olmasaydı kalpten inanan.
***
yusuferdoğan