Adını koyamam,
İsmi, cismi yok kanat açtığımın.
Uzandığımın sere serpe önünde,
Kırıldığım en kuytularımdan.
Duyup, dokunamadığım her şey kadar soyutsun.
Ufalanmış bir yürekle çaldım kapını.
Karalanmış defalarca en beyazından,
Yıpranmış; yazılıp, çizilip silinmekten.
Adını koyamam susan haykırışların,
Sessiz bağırışların.
Kanat açıp uçamayışların adı yok.
Bakamadığım gözlerin,
Göremediğim her ayrıntın salınır bu serçenin kanadında.
Dökülür duvarlarım,
Örülü herşey sökülür ilmek ilmek.
Uzaklara bakmak gibi,
Sıcak düşler biriktirmek gibi ölürken,
Ve gitmek kadar mülteci belki.
Adı yok işte.
Sıkışıp kalmış zaman aralıkları gibi değil,
Kendi suyunda boğulmaya yüzmek gibi.
Bilerek...
Ve çekerek yaralı gagasıyla içine yaşamak için,
Avuçlarında biriken yağmur suyunu.