zulası yok hayatın
pusulası da
ağlıyorum ama
sileceği yok gözlerimin
aynada gördüğüm her yüz
elbette benim değil
gitmelerinde bir anlamı olmalı bence
en az gelmek kadar



ucunu tutabilsem çözeceğim düğümü
sepya bir fotoğraf sanki gördüğüm
acılarımı kibrit suyuyla yıkıyorum
nihavent makamında esiyor rüzgar
iliğimi kesiyor






bu bir afet
bu bir ıslak külfet
yoktan geldim
çoktan
hayat anlatılamayan lal umut
hayat sesi kısılmış sükut



gel uzağımdaki hasretim
gel asri saadetim
sen ışığı gözlerimin
sen aşığı yüreğimin



sen inikasım
sen kupa asım
kül ekildi ayrılığa
eskidi nakaratım
vuslatımın ipi çekildi




ey kelepçelenmiş acıya üryan ruhum
ey diri halime biçilmiş kefen tabutum
sormayın sizi gözlerimin haresi ne
içimin pare paresine sormayın
mümkünse , benide daha fazla yormayın