Hayatım tam bir yalnızlık türküsüdür,
ne saz, ne söz, ne beste, ne güfte bulunur içinde.
Belki bir rüzgar eser, ağaçlar hışırdar biraz,
belki uzaktan şen şakrak çocuk sesleri,
Hani dalgalar desem, denizde yok ki burada,
Hayatım,
hüznün insana vurulmuş mührüdür.

Bu benim hayatım
Belki de bir yalnızlık resmidir ,
Fırça yok, renk yok, tuval yok,
Mavi gök, beyaz bulut ve kırmızı gül.
Güneş batıdan ufka değer kızıllık sarar çerçeveyi.
Ya da demini almış çay rengi
Hayatım diyorum, boş bir kağıda, kör bir ressamın imzasıdır.

Oysa şiir diye başlamıştım yazmaya,
Edip tanımaz, Necip’e yakışmaz, Nazım bilmez bir şiir.
Şimdi ise kafiyeler perişan, divan yıkılmış, usül ağlıyor.
Neyse konumuza dönelim,
Hayatım diyordum,
Nefes alıp veriyorum
Yaşamaksa, yaşıyorum.
Yalnız başıma, yaşandığınca.

Mesut Dinç