Büyüdükçe seninle büyüyor her şey.
Büyüdükçe büyüyor kavgan.
Hayallerin, umutların, sorunların,
Derken;
Yuvan, çocukların bir de akrabaların.
Büyüdükçe artıyor gözyaşların,
İyileşmiyor bir türlü yaraların.
Büyüdükçe çoğalıyor, kimseler görmesin diye ördüğün duvarların.
Sen büyüdükçe büyüyor ihtiyaçların.
Ve her şey inatla yaşamında büyümeye devam ederken;
Birde azalıyor cebinde maaşın.
Tabağında suratına bakan,
Büyüdükçe yetmez olan iki lokmalık aşın.

Büyüdükçe listesi kabarıyor ihtiyaçların;
İhtiyaçların çoğaldıkça; sayısı azalıyor çevrende dostun, ahbabın...
Büyüdükçe sorulmaz oluyor artık hatırın.
Yalnızlaşıyor, tadı değişiyor artık şeker tadında bayramların.
Büyüdükçe azalıyor umutların.
Sen büyüdükçe çekip gidiyor evlatların,
Çalmaz oluyor kapın.
Geçmez oluyor hiç bir yerde adın.

Büyüdükçe değişiyor şarkıların,
"Bir ilkbahar sabahı uyandın mı " diye saçların okşanırken
Yiğit’in kuru soğanıyla akıveriyor işte ansızın göz yaşların.

Seninle büyürken birde eskiyor nice kutladığın yaşların.
Çoğalıyor saçlarında kar beyazların...
Büyüdükçe değişiyor her şey,
Yalnızlıktan korkuyorsun,
Mesela; daha bir sarılıyor sana,
Gençliğinde sırtını dönüp yatan yol arkadaşın.

Büyüdükçe mutsuzlukların,
Kanına işliyor umutsuzlukların, çoğalıyor hastalıkların,
Dedim ya sen büyüdükçe büyüyor ağıtların,
Ağladıkça telleri kopuyor işte sazın.
Artık gülsen de bir,
Ağlasan da bir,
Her şeyin son sınırındasın.

Cansel Işık/Manyakaşkıngelini