GEL, BİR İSTANBUL VEREYİM SANA...Gel, bir İstanbul vereyim sana, İçinde, örümcek ağlarına asılı kalmış anılar, Ve Kızkulesi gibi bir sevdâ efsanesiyle yanan bir yürek; Dol içine Marmara gibi, Sönmesi gerek... Gel, bir sevgi vereyim sana Kocamış bir çınar gövdesinden Tomurcuk tomurcuk, filiz filiz, Sar sînende, ısıt, çiçekler açsın diye; ’Bozdur bozdur harca’ demedim ki, güzelim... Bir vazo dolusu kızıl karanfilim var, Birinin sapı kırık, vazodan sarkmış bükük boynu Kaybetmiş gibi sevdiğini, Onu vereyim sana; Al avcuna, kokla kokla, hatırla beni Gel, bir yürek vereyim sana, İçinde sevdan var, sen varsın, Al ellerine, okşa biraz; Ama dikkat et, yanarsın... Bir de şiirlerim var, Fakat onları vereyim diyemem şimdi, Çünkü Onlar zaten senindi.. Gel, sana ellerimi vereyim, Tut avuçlarında biraz ve gözlerimin içine bak, Aşkı da, yalanı da son kez gözlerinde göreyim. Sonra yum gözlerini; Becerebilirsem, vedâ edeyim... Ünal Beşkese |