Güneşin yangınını Ganita’da seyre dal
Gerçeği kıskandırır yaşadığımız masal

Bulutların alnından öper bir mavi damla
Hatıralar canlanır yüreğim dolar gamla

Bir martının sesiyle uyanırım düşlerden
Rengi kaçmış yüzümde ne kaldı gülüşlerden?

Uzar gider yürekte geçmişin saltanatı
Ne zaman döner bilmem gönlümün yılkı atı

Gözyaşlarım söndürmez hüzün ateşlerini
Tutunurum düşlere bırakmam peşlerini

Görürsün gurup vakti ufukların cengini
Eşyaya düşer gölge, renk yitirir rengini

Çağırır Karadeniz gönlünü eğlenceye
Aydınlık kaybolurken selam durur geceye

Suların yangınında gönlünü ummana sal
Aşınadır yüreğe terk etmez beni melal

Ganita’da her lahza geçmişten izler taşır
Zemheri ayazında balıklar suda üşür

Dalgalar kıyıların öperken dudağından
Bir damla yaş süzülür mazinin yanağından

Ganita’da her akşam oturunca köşeye
Bir yudum çayın zevki bedeldir her bir şeye

Çayına şeker diye akşamın hüznü düşer
Bugünün hoyrat eli hatıraları eşer

Hiçbir şeye değişmem içimdeki uzleti
Ganita’da bulurum aradığım lezzeti

Gözyaşlarımın tuzu karışırken sulara
Karşı koyamaz kalbim aşk denen pusulara

Şehir efkâra durmuş, gecenin yüzü kara
Yüreğim sırlarını götürecek mezara

Göklerin boşluğunda kaybolurken son ışık
Anla beni Ganita, gönlüm yine karışık!...

M. NİHAT MALKOÇ