Gittin...
Ben şimdi mahşer gibi kaynayan bir azametin tam ortasındayım
Bozuldu derûn-i asâyişim
Suriye gibi Filistin gibi

Evet sen gittin
Ve ben şimdiler de envar-ı hamradayım
Yanıp kül oluyorum
Savruluyorum etrafa paramparça...

Sen gittin
Dertlerim daha da arttı
Sandalye çektim omuzlarımdaki yükün altına
Olmadı kaldıramadı hiçbir şey bu ağırlığı.

Sen gittin
İhaneti boynunda bir tasma gibi taşıyarak.
Seni, beni dahası tüm değerleri yer ve yeksan ederek gittin.

Sen gittin
İffetin; şerefini ve haysiyetini izbe bir köşeye öylece bırakıverdi
Sen gittin doğacak çocukların ihanetin ilk numuneleri olacak...

Sen gittin
Edebin ve edepsizliğin kavgaya tutuştu.
Nefsin havlu attı bu kavgada
Namusunu kenara bıraktığında, namussuzluğun ihtilal yaptı

Sen gittin
bir başkasına alem-i escadta
Ama unutma ey iptidaî sevgili,
ben bekliyor olacağım seni alem-i ervahta.
Bayram YERLİKAYA (hattatin)