sayfalar boş kaldı..
kelimeler sahipsiz
kitaplara
yüreğimizde boş sayfalar
bır-aktık.

sen
gerçektin
bana gerekçeler
kalmıştı...

sen
gözlerini sakladın.
ve bende
kulaklarımı kapatıp
uyudum.

sağımda bazen
ve bazen solumda

düğümdüğüm.

yastık altına gizleyip avuç içlerimizi
eline/koluna/dokuna ve kokuna sataşarak
bulaşıyorduk kendi dışımızdan/içimize ki
en güzel yaptığımız şeydi

sahi neydi?

ve neden sonra
cevapsız sorular bulduk
yapamadık
bunu bir daha hiç aslında
en son akşamın sonunda

-unuttuk
-umuttuk

ağacına uzanıp bir elmanın
yaprağına dokunarak/tenin gibi
alışıyorduk
yerlere düşürmeden..

uyanıyorduk.

dudağımızda izi
yüreğimizde isi

dağlarının yamaçlarından
derin boşluklarımıza dolacak

göz, gözü görmüyor
göz, göze b-akmıyor
günah mı?
ayıp ya da....

gazabın bağlarına gidelim
bütün derinliklerin.
bütün elma şekerlerinin
ay dedelerin sonra
kahramansız masallara
çelik pelerinleriyle o
küçük efendilerin...

hepsinin
hiç-bir yerin
senin gözlerin

yüreğin/yüreğim
ellerin/ellerim...

zamANdan bahsetmiyorum,
hayır
hiç bir anından zamanın
bir sevdaya düşüp
bir bıçak bulup sırtında
yüreğinin
ölüyorduk içimize..

baharın/korkusu/kokusu…

düş bozumları
derin yaprak ulumaları
rüzgarsız/apansız
şiirler yazıyoruz/yazılıyoruz
göğüs uçlarımızla ki
kesilmiş bir he-ce kadar ağrıyor
içinden sen geçmeyen
hiç bir mısra başlamıyor

ve
bir nehir YARılıyor
yüreğimin içinde..



(...)