Bu sürgün edilen bir ihtiyarın
 Kara çaydanlıkta demlenen ömrünün
                   Göç hikayesi.
 
                        Mehak

Gözlerinde buğulu bir atlas sancısı taşıyan adam
            Ardında bıraktı ne varsa
                 Yitirdi umutları
                 Tüketti mesafeleri
                     Yığılıp kaldı
               Şah gölü kıyılarına.

            Atadan yadigar kalan
             Gaz lambası ışığında
            O eski bakır bakraçta
                   Pişirdi aşını

       Durgun bir suyun yeşilliğinde
              Gün aşarken dağları
                   Samyeli eserdi
               Kır atın yelelerinde...

              Tarih susarken izleri
          Kader çizgileri derinleşen
                Yorgun adamların
        Yüzünde okunurdu geçmiş.

      Beş vakit duâyla yedi iklime hükmeden;
          O kerpiç duvala yıkıldı kederinden.
           

      Muhkem  dağların eteklerinde
                 Geven toplarken
                 Acuç içleri nasırlı
                 çehreleri kırışmış
             O mübarek adamların
           Ellerine dikenler batardı.

             Sarp kayalar üzerinde
             Ellerine taş kına yakan
             Sararan otları toplar
            Buket yapardı kendine
          Yazgısına küs sarı gelinler.

               Müminin duâlarını
               Örerdi örümcekler
               Yıkılmış çeperlere.

               Aksen-i takvimde
            Geçip gittiler uzaklara
 Bir gölün yeşiline bırakıp hatıralarını




Mahmut Barış